Mała jesienna historia

  Usiadła przy biurku z ciemnego drewna pełnego książek i zaległych listów. Oparła łokcie o jego krawędź, chwyciła długie pióro ze lśniącą stalówką i rozpoczęła pisanie. Trwało to bardzo długo. Kiedy postawiła ostatnią kropkę na końcu zdania spojrzała na ulicę pełną deszczu i zamarła zamyślona.
  Nigdy nie widziała tak pięknego widoku.

* * *

  Jesień była w pełni, kiedy wyszła na dwór. Ukryta pod parasolem opartym o bark sadziła długie susy nie bacząc na liczne kałuże pod nogami. Umyślnie postawiła stopę odzianą w wysoki but w samym środku płytkiej kałuży. W tej samej chwili woda uciekła spod jej podeszwy, sprawiając wrażenie rozstępowania się ludu na widok nadchodzącego władcy.
  Sięgnęła ręką do starego dębu i opierając się na nim wyciągnęła drugą wysoko w górę. Postronny widz zobaczyłby jak drzewo bardzo powoli, ze spokojem i cierpliwością wiekowego zegarmistrza, a wręcz z namaszczeniem, pochyla się ku niej, jakby wyciągając rękę na przywitanie.
  A ona uchwyciła mały, poszarzały liść dębowy i lekkim, szybkim ruchem zerwała go. Listek rozbłysnął uwalniając gamę złotych kolorów, co zostało starannie ukryte w opalonych wczesnojesiennym słońcem dłoniach.
  Dookoła latały liście, dzieci obciążone tornistrami i workami śmiały się beztrosko, a młodzi, których życie było w pełni, spoglądając z razu na zegarek, ze słuchawkami w uszach pędzili w poszukiwaniu minionego czasu. Na mahoniowej ławce zasiadł senior, a wetknąwszy długi zgarbiony nos w wiekową książkę oparł się wygodnie i zniknął w gąszczu słów.
  Czy był ktokolwiek szczęśliwszy od niej w tym momencie?
  Ona była władcą tech chwili.

* * *

  A po nadejściu wieczoru ubrała się w odświętny strój, jaki zakłada się tylko na uroczyste spotkania i wieczory w operze. Wzięła do ręki leżącą na krawędzi biurka książkę o miękkiej oprawie i powoli zjechała palcem serdecznym po grzbiecie. Obróciła ją z wielką ostrożnością, od której zależało jej życie i spojrzała uważnie na okładkę, jakby widziała ją po raz pierwszy.
  Usiadła w głębokim skórzanym fotelu, a otworzywszy książkę rozpoczęła podróż od jednego słowa do następnego.
  Ocknęła się w piękny wiosenny poranek i rozkazała służbie przygotowanie chleba z miodem oraz jajek na twardo, jakby na śniadanie dla dwóch osób.
  W tej chwili do drzwi zapukał on. Zaproszony do środka przekroczył próg, wpuszczając do pokoju powiew świeżego powietrza. Jego wzrok skierował się w stronę doskonale sobie znanego biurka z ciemnego drewna i zaczął błądzić oczami, poszukując czegoś konkretnego. A gdy ujrzał to pod opaloną wczesnojesiennym słońcem dłonią skłonił się nisko ze względu na ogromny szacunek. Dłoń uniosła się wdzięcznie i z równym szacunkiem wskazała fotel naprzeciwko siebie.
  A kiedy młoda dłoń Lata dotknęła miękko oprawionej książki, przez barwne zasłony okienne wpadł jasny błysk słońca.

From seasonsblogdirectory.tumblr.com