Aeroklub Poznański

Wiatr targa wszystkim: włosami, niedopiętą kurtką, szalami. Trzepocze w rękawach do mierzenia kierunku wiatru, w parasolach klubowej kawiarni. Wszystkie głowy zadarte są w górę i wszystkie oczy skierowane na niebo. Tych wszystkich ludzi łączy jedno - przyszli w tą nieprzyjemną pogodę, w sobotę o rannych godzinach aby spędzić tu czas.

Olbrzymie otwarte przestrzenie, pola, trawa pokryta bruzdami krecich kopców. W równych odstępach poustawiane czerwono-białe pachołki. Wszystko zastyga w oczekiwaniu.

...W oczekiwaniu na pierwszy ruch.

Wreszcie zaczyna się widowisko. Wszystko zaczyna się dziać na raz. Krótkofalówka pana z synem stojącego obok wydaje pierwszy dźwięk.
- Tato, patrz! Startują...

Lina wyciągnikowa mocowana jest na brzuchu szybowca. Ten, ustawiony wcześniej na improwizowanym pasie startowym gdzieś w szczerym polu, ciągnięty przez siłę wyciągnika rozpędza się i w kulminacyjnym momencie unosi - nie łagodnie, jak samoloty turystyczne, lecz pod bardzo dużym kątem nachylenia. Na wysokości paruset metrów względem ziemi lina odczepia się i opada na ziemię. A szybowiec leci... Wiele, wiele razy oglądałam to tego ranka. Kręciłam, robiłam zdjęcia, wreszcie po prostu stałam i podziwiałam. Po części ludzką pracę i umiejętności, po części prawa rządzące fizyką, po części samą naturę.

I wszyscy staliśmy tam, zadziwieni, zadzierając głowę w górę aż do bólu kręgów szyjnych.

Wreszcie z hangaru wyprowadzone zostały także samoloty. Po kolei, podskakując wesoło na wybojach wtoczyły się na miejsca obok szybowców. Zdążyłam pomyśleć tylko, jak one niezgrabnie poruszają się po ziemi... I już wystartowały, z dużą prędkością unosząc się nad ziemią. Chwilę później zniknęły w gęstych, ciężkich chmurach. Unosząc się tak, jakby nic nie ważyły, jak latawce (chociaż latawcami prędzej można nazwać lekkie i pozbawione nawet silnika szybowce) nie wyglądały już ani trochę niezgrabnie.

Po chwili z nieba zaczęli spadać spadochroniarze. Najpierw dwóch, potem trzech następnych. Wcześniej widziałam, jak w dużych ilościach pakują się do niewielkiego samolotu, który po chwili, tak jak ten poprzedni, znika w górze. Teraz oni wszyscy zlatywali na ziemię, parami, po dwóch na spadochron. Lecieli nad naszymi głowami, w pełni świadomie kontrolując kierunek lotu.

W tej chwili już wszystko latało. Powoli nad lasem unosiły się szybowce na linkach, ostatni spadochroniarze dotykali ziemi, samoloty wzbijały się w górę lub przygotowały do startu. W pewnej chwili dostrzegłam unoszący się kilkadziesiąt metrów ode mnie czerwony helikopter.

 

Potem powolutku wszystko zaczęło cichnąć. Ostatnie szybowce wzbijały się w powietrze i lądowały.
Wsiedliśmy do samochodu, zmarznięci i odjechaliśmy. Przez okno oglądałam jeszcze maszyny pływające w powietrzu. Chciałam być na ich miejscu.