"Złocieniec złotem już nie błyszczy, w Złocieńcu wilgoć łąsi się do nóg(...)"

"W sumie zostałabym tu na dłużej..."
Tak właśnie sobie pomyślałam wieszając czwartą parę przemoczonych skarpetek na linkach od namiotu, kiedy wczoraj na dosłownie pięć minut wyjrzało słońce. Jeśli chodzi o deszczową pogodę prognoza jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. Jak miało padać, tak padało. Przed wyjazdem wszystkim, którzy radzili mi wziąć "jeszcze tylko sweter, bo ma być zimno" odpowiadałam tylko sarkastycznym uśmiechem, czego pożałowałam już pierwszej nocy, podczas której nie tyle zmokłam (bo namiot był akurat zaskakująco wodoszczelny) ile zmarzłam do szpiku kości. Następnej nocy pokornie przeprosiłam dwa darowane mi z dobrego serca przez znajomych śpiwory.
Przechodząc z drętwej pisaniny do suchych (hehe, dobrze powiedziane) faktów: płynęliśmy Drawą dwa dni. Pierwszego zrobiliśmy około 12km, w tym dwa jeziora, a drugiego około 9, w tym jedno jezioro, ale wzdłuż. Ten, kto choć trochę orientuje się, co to znaczy płynąć w deszczu kajakiem przez środek jeziora (którego głębokość sięga do 50m, bo to jezioro rynnowe) przy falach zalewających cały dziób kajaka (a tym samym mnie, która siedziałam z przodu) wie doskonale o czym mówię. Mimo, że pierwszy dzień wygląda na cięższy bardziej zmęczyłam się dnia drugiego. Nie pytajcie mnie tylko, w którym miejscu Drawy dokładnie spływaliśmy, bo nie wiem ;) Chyba gdzieś w okolicach Złocieńca...

Tak wyglądało to od początku wyprawy:

Proszę się nie sugerować, ta zacna łapka tylko pozuje do zdjęcia, wskazując losowo dotknięte miejsce na mapie ;)

Wcaaaaale się nie zgubiliśmy.

Mieszkałam sama w trzyosobowym namiocie z przedsionkiem, na bardzo wygodnym, dmuchanym materacu, w trzech śpiworach... Powiecie, że wygoda jak w domku letniskowym... a ja się z Wami muszę zgodzić :)

A to moje miejsce :) Kiedy już będę stara i wybuduję sobie ten domek w Norwegii, będę całe dnie siedziała na takim bujanym fotelu i będę robiła szaliki na drutach dla moich wnuczków, opowiadając im o wszystkich moich podróżach.

Obiad (kolacja?) dla trzydziestu osób to nie taka znowu łatwa sprawa. Na zdjęciu, jak mawiał mój nauczyciel historii w szóstej klasie: "totalna prowizorka".

...ale z zapasów zostało jeszcze siedem koszy ułomków.

A to nasz spływowy przyjaciel. Chyba nie ma osoby, którą by pominął w swojej zabawie w "aport", chociaż trochę przerobionej. Chodziło o to, że Major przynosił kij/kamień/szyszkę/twoje własne gacie porwane z suszarki, i kładł pod nogami. I kiedy łaskawie schylałeś się, by rzucić pieskowi jedną z wymienionych wyżej rzeczy... Ten cwaniak łapał w zęby kij lub cokolwiek innego (legenda głosi, że kiedyś odgryzł i trzy palce!) i zwiewa. A Ty patrzysz nierozumiejącym wzrokiem i drapiąc się w głowę zastanawiasz o co chodzi. I tak aż do znudzenia.
Ale dzieci to dzieci, znalazły parę sposobów na wykiwanie psa. Jednym z nich było w miarę szybkie stanięcie na danym przedmiocie i w porę wzięcie go do ręki. Innym rzucanie drugiego kija w inną stronę. A czasami wystarczyło grzeczne zwrócenie się po imieniu i zabranie kija w chwili nieuwagi :)

I ja nie zostałam pominięta w zacnej grze.

Gotowi do startu. Nasze szeregi przerzedziły się nieco, kiedy okazało się, że pogoda jest NAPRAWDĘ beznadziejna do kajakowanie, ale jedenaście z osiemnastu kajaków wypłynęło. W tym oczywiście ja.

Dzicz. Czasami mam wrażenie, że powinnam urodzić się jak Tarzan w jakiejś dzikiej głuszy, tak wspaniale czuję się w lesie.

A tak skończyliśmy dnia pierwszego.

No i placek. Placek to rzecz niezbędna na spływie.

Wieczorem w piątek mieliśmy wspaniałe, prawie rodzinne ognisko. Siedzieliśmy do pierwszej, ramię w ramię dorośli i dzieci, każdy z przysługującym w swoim wieku napojem, a rozmowy z biegiem czasu stawały się coraz poważniejsze. Doszłam wtedy do wniosku, że uwielbiam bawić się z dziećmi, rozmawiać z nastolatkami i słuchać dorosłych.

Z drugiego dnia na kajakach nie mam żadnych zdjęć, ponieważ z obawy przed deszczem i z pewnym przekonaniem, że i tak nie wyjmę aparatu, nie wzięłam go.

  

 

Bilans końcowy: zero zatopionych kajaków, zero zamoczonych aparatów, zero pogubionych dzieci... Jedna jedyna porwana skarpetka (mam niejasne podejrzenia co do Majora...) :)

Spływ zatem oficjalnie zaliczam do udanych :)