Fryderyk August wsród krów

Staram się nie patrzeć na szybę. Na widok przede mną. Lekko uchylam okno w samochodzie i czekam aż dotrzemy na miejsce. Przez godzinę wijemy się po serpentynach, włoskich tornantach (słowa tego nie znalazłam nawet w słowniku, a jest ono we włoskim Tyrolu bardzo popularne). Wstrzymuję oddech. Nie chcę okazać słabości, nie teraz, kiedy jesteśmy tak blisko.
Już.
Wjechaliśmy na górę. Brązowy znak, nieprzyzwoicie oblepiony niepożądanymi naklejkami z czterech stron świata, informuje nas uprzejmie, że właśnie wjażdżamy do Passo Sella. Choć zakręty się skończyły, ja nadal czuję zawroty głowy. Podjechaliśmy ponad 700 metrów w górę.

Pogoda jest zachwycająca. Nie umiem ująć tego poetycko, ale nawet krowy pomrukują (czy też pomuczają) trochę radośniej. Podchodzę do jednej z nich i podaję garść świeżej trawy. Przeżuwając patrzy na mnie, a ja zastanawiam się, czy ona zdaje sobie sprawę ze swojego szczęścia. Że tu mieszka, że tu codziennie chodzi, że tu codziennie żuje trawę.
Rzucam tę myśl głośno i po chwili słyszę jakieś pomruki od przechodzących obok Polaków: "Ona to się pewnie zastanawia po co ci wszyscy ludzie tu łażą, męczą się i zadeptują góry".
Uśmiecham się i głośno wołam DZIEŃ DOBRY!
Odpowiadają uprzejmymi ukłonami.

Podchodzimy do jednego z najładniejszych schronisk alpejskich, jakich w swoim krótkim życiu widziałam. Schronisko imienia Fryderyka Augusta w masywie Selli.

Widząc kolorowych paralotniarzy przysięgam sobie, że kiedyś tu polecę. Nie ważne: samolotem, paralotnią, spadachronem czy poduszkowcem...

 

Goethe rzekł: "Tam człowiek był prawdziwie, gdzie zaniosły go jego własne nogi" (wolne tłumaczenie autorskie)

 

 

Piękna Alp nie zadepszą nawet miliony ludzkich stóp.

Góry nauczyły mnie wielu rzeczy. Przede wszystkim pokory. Na początku wydaje ci się, że nie ma najmniejszego problemu, wejdziesz na tę górę, przecież porasta ją trawa, nie może być wysoko.
Podchodzisz. Podchodzisz, podchodzisz, podchodzisz, podchodzisz. Szlak się nie kończy, a po dwóch godzinach na eleganckim drewnianym słupie dostajesz grzeczną informację, że twój cel wymaga jeszcze godziny ruchu iście pochyłego.
Dalej, dalej, jeszcze dalej. Zmęczony zatrzymujesz się. Potykasz, patrzysz w niebezpieczny spad zaraz za ramieniem.

Dostajesz kuksańca od Góry, ostrzeżenie: "Nie lekceważ mnie".

Pokorniejesz. Nie spieszysz się już tak. Ostrożnie stawiasz stopy, żeby nie obudzić Góry. Zaczynasz rozglądać się na boki, dostrzegasz to, czego do tej pory nie widziałeś: pojedyńczy kwiat w szczelinie skalnej, mokrą od wilgoci i pociętą lodem skałę, gładki kamień na drodze.
A Góra łagodnieje. Pozwala ci na chwilę wytchnienia prowadząc szlak mniej stromy, przychylniejszy dla stopy.

Jesteś na górze. I dziękujesz za to, że możesz tu być.