Wonder Union

Jestem w domu. Czuję zapach domowego chłodu, słyszę odgłos kuchennego rozbijania mięsa na obiad - wiem, że to jest miejsce, w którym do końca życia pozostanę głęboko zakorzeniona. Wieczorem upieczemy z mamą chleb.
Jestem w domu. Ta bajeczna strefa komfortu, bezpieczeństwa, prywatności i pewności. Futra otwarta na wolność dla marzeń i zmysłów.

Norwegia, czerwiec 2014

Wieczorem spaceruję po malutkim ogródku, na który wychodzą okna całego szeregu domów. To nic, wiem, że w tych oknach nie ma nikogo, kto byłby zainteresowany tym co robię. Stawiam stopy na trawie. Najpierw jedną, potem drugą. Stoję tak przez chwilę czując jak delikatna, świeża i zielona jak puszcza amazońska w moim pokoju trawa, praca i duma mojej mamy, ugina się pod moim ciężarem. Ziemia jest pulchna jak ciasto drożdżowe a ja przez chwilę powstrzymuję się od położenia na niej swojej osoby i zaśnięcia.

Norwegia, czerwiec 2014

Kolejnego dnia już tęsknię za Lednicą. Chcę wyjeżdżać. Dokądkolwiek, przed siebie. Autostopem nad morze, autobusem do miasta, samochodem na lotnisko, samolotem do Bawarii. Ledwo wytrzymuję w miejscu. Moje serce chce dalej i dalej, na sam koniec globu.

Szczęśliwie zwycięża rozum, który każe się przygotować, planować. Narwane serce na drugim końcu świata i chłodny umysł, cierpliwie planujący i kalkulujący. Jakby żyły we mnie dwie różne osobowości. Każda ma przewagę na innej płaszczyźnie, a razem się dopełniają i ustanawiają doskonałą unię. Wonder Union.

Norwegia, czerwic 2014

Ostatnio wszystko było dla mnie bardzo łaskawe. Spędziłam cudowne dwa tygodnie wśród przyjaciół, starych i tych dopiero poznanych, słuchając głosu rozsądku ucieleśnionego w postaci ojca Jana oraz innych dorosłych. Słuchamy Pana Tadeusza, czytamy wypracowania i cieszymy się z pochwał. Kto widział i przeżył ten wie.
Pozostał cały miesiąc do wyprawy w Alpy. Od jutra rozpoczynam przygotowania pełną parą: rano bieg a wieczorem spacer. W inne dni ćwiczenia siłowe oraz czytanie o trasach przygotowanych przez jedną część rodziny i zaakceptowanych przez drugą. Spisywanie listy adresów, pod które wypadałoby wysłać parę ciepłych słów.

Dostałam się do szkoły i klasy pierwszego wyboru. Jestem już oficjalnie uczennicą VIII Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu, w mojej wymarzonej klasie Matematycznej. Boję się i ekscytuję naraz. Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do nauki, do rozwoju.

Póki mogę, korzystam z wakacji :)
Wczoraj, nie mogąc usiedzieć w miejscu, pojechaliśmy wszyscy do Biskupina. Byłam tam któryś raz z kolei, ale co szkodzi jechać jeszcze raz, skoro nadarza się okazja?

Klimat typowo-polsko-wypoczynkowy, prawda? :)

Wszystko dopełnione wielkim lodem włoskim, którego nie może zabraknąć przy każdej szanującej się lodziarni.

W pobliżu znajduje się Muzeum Kolei Wąskotorowej.

Biskupin jest szumnie nazywany "Polskimi Pompejami". Ktoś mógłby złośliwie powiedzieć: "Jaki kraj takie Pompeje", ale że doceniam to, co tutaj zrobili, a i bardzo kocham Polskę za to jaką jest... Daruję sobie zbędne komentarze. Wiem jak jest w Pompejach, wiem też jak jest w Biskupinie, i czuję się szczęśliwa, że i my mamy się czym pochwalić. Poza tym Biskupin jest też dobrze znany poza granicami naszego kraju. Na parkingu doszukaliśmy się samochodów ze Szwecji, Włoch i Czech, a po drodze spotkaliśmy niemałą niemiecką wycieczkę.

Oryginalne pale z VIII wieku p.n.e.

Biskupin jest dobrym miejscem na parogodzinny weekendowy wypad, jednak jeżeli chce się trochę bardziej poczuć klimat prawioski należy wybrać się tu podczas trwania jakiegoś większego festiwalu - wtedy można zobaczyć więcej, zasmakować podpłomyków z ogniska, ulepić garnek z gliny albo nauczyć się strzelać z łuku. Nam zupełnie przypadkowo udało się trafić na Biskupiński Turniej Łuczniczy i chociaż nie załapaliśmy się na same zawody skorzystaliśmy z paru dodatkowych atrakcji, które nie są dostępne przez cały rok.