Alpejskie wspomnienia

  Jesienny wieczór. To chyba moja ulubiona pora dnia ostatnio. Wszystko co przyjemne: film z rodziną, dobry kryminał, ciekawe zadania z matematyki na logikę, wymyślanie planów na przyszłość... To wszystko dzieje się właśnie tymi jesiennymi wieczorami. Budzę się rano, jadę zapchanym tramwajem, uczę się... Ale głowę mam zupełnie gdzie indziej. Taka sobie zwykła dziewczynka, niewysoka, w zielonej bluzie, z plecakiem i słuchawkami. Obok starszy pan z teczką i wąsem. Przy drzwiach dwie plotkary, na siedzeniu mama z dzieckiem w czerwonych butach. Wszyscy głowę mają zupełnie gdzie indziej. Każdy myśli sobie o czymś zupełnie innym, a ten kto siedzi obok nawet nie ma pojęcia o czym.

Dzisiaj moja głowa znajduje się głęboko w alpejskiej mgle, na pięknej i dostojnej Selli. Wygląda ona jak surowa dama: okryta lekką mgłą, która z każdą chwilą gęstnieje i nawet się nie obejrzysz, kiedy zniknie twój czubek nosa.

  Duchem jestem już daleko na zamglonych szlakach. Są puste, ludzie nie przepadają za jesienną pogodą, kiedy mają jeszcze lato. Dzięki Bogu, że tak jest, ścieżka jest naprawdę wąska.

  Surowe ściany, jakby pociachane ostrym nożem wzdłuż i wszerz. Ostatki ludzkie poubierane w grube, puchowe kurtki. A tu i tam wystaje z plecaka zwój grubej liny. Ci będą się wspinać, tamci przyszli tylko wędrować.

 

  Wysokość, na której panuje taka wymagająca pani Pogoda.

  Nasz cel i ilustracja bardzo popularnego tutaj zwyczaju - "Połóż kamień i uratuj komuś życie". Dzięki tej kupie kamieni prawdopodobnie żyje ktoś z wędrowców, których mijałeś po drodze :)
  Nie jest to oczywiście żaden przesąd a tradycja ta jest w pełni uzasadniona. W panujących tam 360 dni w roku warunkach jest duże prawdopodobieństwo wystąpienia "mleka" - bardzo gęstej mgły, przez którą ledwo widzisz plecy twojego kompana (stojącego dwa metry dalej). Dzięki tym zacnym kamiennym słupom ryzyko spadnięcia w przepaść drastycznie spada (dzięki nim to ty nie spadniesz :)).

  Wychodek z najpiękniejszym widokiem na świecie!

  Żywność na wysokość 3152 m. n. p. m. dostarczana jest oczywiście drogą powietrzną. W takich warunkach nikt nie bawi się w targanie żywności na plecach w zamian za zniżkę na herbatę i szarlotkę, jak to bywa w Tatrach.

  Czas na akt strzelisty typowego alpinisty: "Panie Boże, dziękuję, że nie zleciałem po drodze!"

  Łatwo jest nie docenić mgły. Co to jest, jakaś chmura?! Nie tak trudno przecież przez nią przejść! Faktem jest natomiast to, że kiedy nie widzisz NIC nawet droga powrotna w miejsce startu może okazać się niezłym wyzwaniem.

  Na koniec dnia kubeczek mocno spienionego mleka w większym (i tańszym) schronisku i zjazd kolejką na dół.

  Nic tak nie relaksuje jesienią jak powrót w góry. Choćby myślami :)