I feel like I'm doing nothing

Po każdym biegu czuję ciepło przepływające przez najmniejsze i najcieńsze naczynka mojego ciała. W głowie mi huczy i mam wrażenie, że już tego dnia nie przestanie, a uwolnię się od niego dopiero wieczorem. Łapię oddech i myślę, że już nigdy nie wezmę pełnego oddechu, któremu nie towarzyszy palpitacja mięśnia sercowego. Nie wiem czy stać, czy się pochylić, tym samym próbuję sobie przypomnieć wszystkie porady, które czytałam o rozciąganiu: zaraz przed, zaraz po, chwilę odczekać, najpierw uzupełnić węglowodany a potem w spokoju (i w pokoju) się rozciągnąć...
Szybki prysznic i zasuwam na autobus, a moje nogi nadal trochę urażone moim brakiem delikatności niedelikatnie dają o sobie znać, kiedy wspinam się pod górkę do celu. 
Marznę ma przystanku. Samochody jeżdżą w tę i z powrotem po drodze wojewódzkiej, a ja z garstką innych opatulonych szalami osób (w duchu nazywam ich "ekologicznymi", bo jeździmy wszyscy komunikacją miejską i podmiejską; chociaż tak naprawdę myślę, że co najmniej połowa z nas przerzuciłaby się na samochody, gdyby tylko mogła) wysilamy wzrok w poszukiwaniu czerwonego autobusu. 
7:30. Przesiadam się z czerwonego pojazdu w zielony tramwaj (w duchu wzdychając do londyńskiego metra, którym taki sam kawałek przejechałabym w 15 minut, zamiast godziny).

Londyn, luty 2015

Londyn, luty 2015

7:55. Wbiegam na czwarte piętro mojego małego licealnego piekiełka (nie takiego jednak małego, skoro ma sześć poziomów). Wcześniej w piwnicy oddaję kurtkę, jak co dzień zapominając, ze później będę musiałą stać po nią w kilometrowej kolejce przez cały Hades.

British Museum, luty 2015

British Museum, luty 2015

British Museum, luty 2015

British Museum, luty 2015

16:30. Wracam, dzień szkolny za mną. Podobno będę miała teraz czas dla siebie.

British Museum, luty 2015

Wielka ściema. Podświadomie wiem, że cały "mój" wieczór spędzę licząc zadania, tudzież kolorując mapki bezrobocia w Polsce, tudzież wkuwając na zmianę angielski, niemiecki i hiszpański, dopóki periódico nie zacznie mi się kojarzyć z "period of time". 

British Museum, luty 2015

British Museum, luty 2015

British Museum, luty 2015

Wieczorem wypompowana z każdej emocji, siły i motywacji kładę się w łóżku i jest to najwspanialszy moment mojego dnia. Dopóki nie zasnę myślę o moim pierwszym locie szybowcem. To nie wspomnienia, to przyszłość. Myślę o wspaniałej Kopenhadze, również w przyszłości. Przyszłości niedalekiej. Jeszcze 85 dni opisanej rutyny. Potem "mój czas" nie będzie nim tylko w teorii.